wiecie co, nie chcę się absolutnie nad sobą użalać ale ta choroba strasznie męczy, swoją nieprzewidywalnością...Gdyby te zmiany nastroju były czymś wywołane, ale tak naprawdę cały rok mam ciężki i albo mam straszną depresję, albo euforię, albo jestem tak spokojny, że nic nie jest w stanie mnie wyprowadzić z równowagi.

Myślałem, że jak będę się przykładać do leków i terapii to objawy ustąpią, ale jest ciągle to samo. Tak, jakby ktoś mi przełączał jakiś przełącznik w głowie bez mojej wiedzy.

Serio to męczy, bo nic nie mogę sobie zaplanować, na wiele rozmów kwalifikacyjnych nie pojechałem, bo nagle łapała mnie deprecha nie byłem w stanie wstać z łóżka, potem mi przechodziło po dwóch tygodniach i żałowałem.

Jakaś masakra, nikomu tego nie życzę. A to co się dzieje ze mną po śmierci mamy to jakaś karuzela.