Napiszę, że życie składa się z różnych odcieni szarości a przed nami jest taki wielki dół. Dół ten wypełniają nasze emocje i traumy. Wystarczy stracić czujność, pozwolić sobie na swobodę myśli i się leci na dół. Ciężko potem wyjść z tej mazi rozpaczy przepełnionej głuchym krzykiem. Choć słów się nie wypowiada, ciągle się słyszy te echa. Znika nadzieja i radość jeno płacz i udręka.

Żywot polega na omijaniu tego dołu.