Niemy krzyk samotności

Widzisz krzywde w rozbitej szybie, a nie widzisz gaszonej świeczki pokoju?
Wiatr rozlał ból na płótno i zamknął w słoiku z czerwonej porzeczki.
Czy to przebiegł kot? Mr..Nie to echo smutku szarego, płaczem cierpienia mego ulotnego.
Upada naczynie, czerwien sie rozlewa, krzyk ciszy sie rynsztokiem zlewa.

To co czyste bywa brudne to co prawda kłasmtwem się zdaża,
Będąc małą iskierką czasemi miłość się odtwarza.
Popatrz - to wiatr on tylko mnie słyszy, przeszywa chłodem obecności i swojej cudności.
Łzy tylko za czym za jaką krainą, nie wiem w oddechu i tak się rozpłyną.

Mądrość daje ukojenie do czasu, bo zimność nie ma już władzy ani kompasu.
Pada deszcz na daszek istnienia, zza krat słychać szelest jaśnienia, tętent, gracja, żywość..Chodż!
Na pięknej łące w brzasku świtu kwiat rośnie, jest tak piękny ale uschnie żałósnie.
A może nie? A może przemiana - podlej go Boże dzisiaj kochana.

Więzienie to stan duszy nie istnienia, niema krat nie ma łańcuchów ani westchnienia.
Gdy ból jest za duży, świeczka się wypala, to szyba brzękiem w nicość upada.
Za wszelką cenę, za każdą część oddaje Ci miłość oraz i cześć.
Upadły mury Jerycha pustynia wyłoniła, trąba zadęła i włóćznią przeszyła.

Wstaje..jakie piękne Słońce cześć mi daje, tkaninka osnowy otacza me ramię.
Kocham twój dotyk dobry wspaniały, lubię odczuwać dzionek mój mały.
Ziarenko piasku tyle zostało..czy to nie jest jednak za mało???
Płynie rzeka biała prześliczna, wije się łąka kwiatki podlewa a twe Słoneczko bramę zawiera.

Światło...jak oślepiasz! Co za mocność przeszywa tą mroczność?
Już świeczka niepotrzebna, szyba jest cała dom stoi na skale a przyszłość...oh Cała!
Jestem Tobą Kocham Cię..(...) Płacz..........