Nie narzekajcie...
tak brzmi najokrutniejsza rada udzielana cierpiącym. Bo przecież inni mają gorzej: ktoś nie chodzi, ktoś utracił wzrok, ktoś kona w szpitalnym łóżku.
A nasze lęki? Nasze depresje? To tylko ,,fanaberie,, wymysły znudzonych dusz, które za dużo rozmyślają. Tak mówią ci, którzy nigdy nie tonęli w ciemności własnej głowy. Bo łatwo policzyć kaleki kończyn, trudniej zważyć niewidzialny ciężar serca.
A jednak świat uwielbia bagatelizować to, czego nie widać na rentgenie, kpić z ran, które nie krwawią. Więc siedzimy cicho, udając, że nic się nie dzieje, że to tylko ,,przesada,,. I tak cierpienie psychiczne spychane jest do rangi żartu jakby ślepota duszy nie była gorsza niż ślepota oczu ;(

Ale spoko wiem że żartujesz ;)