Nawet nie wiesz, jak bardzo cię rozumiem, aż po same fundamenty, aż po tę kruchą, drżącą tkankę, którą w sobie nosisz i którą noc rozszarpuje pazurami myśli.
Znam to uczucie, ciężar ciała, które staje się klatką, powietrze gęste jak smoła, głosy w głowie, które kłamią, że nic już nie ma sensu.
Ale mimo tego całego brudu, kurzu i popiołu, w którym grzebiemy jak ptaki szukające ziaren, nie warto składać broni. Nie warto zamykać oczu na zawsze, bo nawet w najbardziej cuchnącej rynsztokiem ulicy czasem odbija się promień światła, choćby i z krzywego neonu.
I to światło, jakkolwiek blade i chore, bywa jedynym dowodem, że jeszcze można zaczerpnąć oddechu i coś zmienić, choćby o milimetr.

Zawsze znajdzie się jakiś powód, żeby być, choćby mały, choćby zardzewiały i zapomniany w kącie duszy. Świat bywa paskudny, ale nawet w tym brudzie potrafi tlić się iskra, dla której warto jeszcze zostać.

Chociaż czasami sam w to już nie wierzę... :(