Zabrali go na izbę przyjęć oddziału psychiatrycznego przed chwilą. Jeszcze na koniec musiałem założyć pampersa, a moja mama dostała od niego w twarz na do widzenia.

Pewnie w nocy wrócą z nim. Nie wiem. To jest jakiś absurd. Nawet przez chwilę z mamą od kiedy dowiedziała się nie mieliśmy chwili żeby porozmawiać jak ona się czuje. To jest jakiś koszmar.

Oczywiście jeszcze od ratowników że marnuje karetki. Ja to rozumiem ale z drugiej strony co ja mogę z człowiekiem który jest agresywny do siebie i innych, już wszedł na etap przemocy fizycznej.

Dzisiaj moja siostra jeszcze zadzwoniła i mówi że przyjedzie do niego bo ma wyrzuty sumienia. Na moje pytanie czy kiedy kolwiek usłyszała od niego kocham cie, czy przytulił cie kiedykolwiek. Odpowiedziała NIE, zawsze wyrzuty. To po kij się litujesz nad nim.

Nie interesują mnie zmiany neurologiczne, fizyczne, psychiczne. Naprawdę, nasza walka się skończyła a od teraz będzie za każdym razem tel na 112 jak będzie agresywny a w między czasie szukanie ośrodka bez względu na to co się wydarzy dzisiaj, jutro.


Mam to gdzieś. Nie będe walczył o kogoś kto miał szanse zawalczyć o siebie dawno temu a nie zrobił, pomimo że miał nasze wsparcie. Prywatni lekarze, fizjoterapueci. Na takie choroby co on ma to trzeba zapracować, tego się nie dostaje. Ja nie będę mu dupy podcierał bo on olał to kilka lat temu. Moja mama jeżdziła do Niemiec opiekować się starszymi bo on wiecznie pracy nie mół znaleźć, ja też za granicą. To sobie chodził na piwka, ciasteczka i leżenie od rana do wieczora przed TV. A lekarze ostrzegali. A jego odpowiedz zawsze była to sama."To co, ja mam sobie wszystkiego żałować?", "Inni mogą, a ja nie?". Mierzenie cukru miał w dupie, jak my pilnowaliśmy i wymuszaliśmy to robił.

Linia narysowana, to jest przeszłość a my z mamą wybieramy przyszłość. Niechce jeść to niech nie je, niechce brać leków to niech nie bierze, czapeczka.