Myślę, że w jakiś sposób to oni mogą nam zazdrościć. Musimy tylko nauczyć się patrzeć na to inaczej. Nie potrzebujemy aplauzu, ani rzeczy materialnych, za które ludzie płacą swoim życiem. Wszyscy o to walczą, a potem będą płakać, gdy okaże się że już nie mogą tak szybko biec po to jak rok temu. A my idziemy, idziemy i może idąc znajdzie się coś, co nas zachęci do biegu. A kiedy my pobiegniemy, to nie tak by się wywalić prędzej czy później, ale by być zadowolonym z siebie, by w momencie przyjazdu ostatniego pociągu powiedzieć bez żalu wszystkim "cześć"