Czesc wszystkim, dzisiaj inaczej podchodze do swiata kiedy moj umysl jest juz ustabilizowany, jednak teraz nie daja mi spokoju rzeczy ktorych nie zmienie a przynajmniej nie wiem jak je moge zmienic. Otoz juz to przyjalem ze nie jestem ogarniety, kiedy kogos slucham to wylapuje pewne fakty a reszte "zakladam" ze tak jest i zdarza sie czesto ze blednie. Niestety najblizsze mi osoby wytykaja mi to a przynajmniej taki jest moj odbior bo uwagi sa zwracane dosc dosadnie. Zdalem sobie sprawe ze "od zawsze" tak mam, rozkojarzenie i brak koncentracji. Kiedy sie naprawde skupiam na zapamietaniu wszystkiego i tak sie zdarzy ze cos nie tak zrozumiem a do tego jestem strasznie zmeczony tym "skupieniem". Jedno to leki i depresja a co innego cos co mam od dziecka i wiem ze to czesc mnie, wiem ze mimo tego ze wykonuje wazna prace to niestety ale moge miec niskie iq czy jak to mowia byc po prostu glupim i nie rozumiem pewnych rzeczy, nie biore ich takimi jakimi powinienem a dorabiam sobie brakujace rzeczy ktorych nie zrozumialem/nie uslyszalem i wstawiam tam cos ze schematu ktory znam.
Zaczalem prace nad soba jako mezczyzna ale trace sam w siebie wiare, zadaje sobie pytanie po co to ? Po co cala walka kiedy czuje sie z niej jakbym robil cos na sile a i tak nie bede w tym naprawde szczesliwy.
Z jednej strony chce uciec, zniknac bo po prostu nie czuje ze cokolwiek zrobie bedzie mialo jakikolwiek sens a z drugiej chce zyc dobrze i uczciwie sam ze soba.
Probowalem zajac sie soba, wyjscia gdziekolwiek byle gdzies byc poza domem, silownia, basen ale coz mi z samego siebie jak nie moge dzielic radosci z nikim, sam siebie nie szanuje i nie czuje zeby sobie cos dawac i mam wyrzuty po tym jak cos zrobie dla siebie a nie innych. Juz mnie to zlosci, dobija ale nie uszczesliwia...
Jak odzyskac sens codziennosci ? Jak zyc zeby byc dla innych ale nie byc ich sluzacym i zadowalaczem a byc jako wsparcie i opieka ?