Też lubię chodzić po lasach, gdzie drzewa szepczą własnym, pradawnym językiem, a ziemia pod stopami pachnie gniciem i życiem jednocześnie. Lubię, gdy cisza gęstnieje, wypełnia każdy oddech, a ja staję się częścią tego rozkładu i wzrostu, jakby wszystko wokół mnie było równie pokiereszowane, a jednak piękne. Las to jedyne miejsce, gdzie mogę zgubić chaos w sobie i znaleźć coś, co nie ocenia, nie krzyczy, tylko pozwala być.