Gdyby moja mama żyła i dowiedziała się że jestem psychiatryku, to by ją zapewne załamało...
Staraj się pisać o wszystkim, co czujesz, bez cenzury i bez wstydu. Nawet jeśli wydaje ci się, że twoje myśli są zbyt ciemne, chaotyczne czy bez sensu, nie zatrzymuj ich w sobie. Ja też tak robię i choć nie zmienia to mojego życia w cudowny sposób, to jednak daje oddech, ulotne poczucie, że nie tonę sam w tym, co mnie przygniata. Słowa stają się jak lustro, w którym widzę własne cierpienie, a kiedy już je nazwę, ono traci trochę ze swojej mocy. Wierz mi, że pisanie na forum pomaga, nie jak lekarstwo, które leczy, ale jak opatrunek, który na chwilę tamuje krwawienie...
I się nie poddawaj