Jeśli się nudzisz w tym szpitalu, spróbuj wymyślać własne rytuały. Licz kroki między drzwiami a oknem, lub chodząc po korytarzu, zapisuj sny na stronach gazet, składaj z lekarskich ulotek origami rysuj anioły albo demony, jak ci w duszy gra. Wsłuchuj się w kropelki z cieknącego kranu i wyobrażaj sobie, że to metronom twojego obłędu. Rysuj na dłoni mapy do miejsc, do których nigdy nie wrócisz. Albo pisz listy, których nigdy nie wyślesz, do Boga, do matki, do siebie sprzed lat. W tym miejscu wszystko staje się zajęciem, jeszcze Łańcuch Cierpienia jak to nazwałem, lista wszystkiego, co cię niszczy, małe i wielkie rzeczy. Łączysz je w historię, w łańcuch, który prowadzi do tego prawdziwego ja, które odkryjesz dopiero, gdy cierpienie przekroczy twoje siły. Albo zbierasz śmieci, resztki papieru, folii, tuszu i tworzysz małe martwe natury, szpitalne pejzaże melancholii. To trochę chore, ale wiesz, czasem trzeba zrobić coś z niczego, żeby poczuć, że żyjesz, nawet jeśli życie jest gówniane...
Możesz też grać w ping ponga albo piłkarzyki w karty cokolwiek z kimkolwiek zależy co tam macie na oddziale.