Jeszcze dwadzieścia minut do leków, które trochę mi pomagają, dwadzieścia minut, które ciągną się jak pusta noc. Czuję, jak myśli zmiatają mnie z podłogi i zostawiają tylko zimne echa; nasenne będą dopiero o dwudziestej trzeciej i nie wiem, jak dotrwam do tego mostu ze słomy. Liczę oddechy, liczę płytkie kroki czasu, żeby nie rozpaść się na kawałki. Chciałbym zasnąć jak na złość temu miejscu, bez obrazów, bez głosów, bez własnej głowy pełnej ognia, ale sen przyjdzie późno i tylko wtedy jeśli pielęgniarki okażą mi łaskę i dadzą mi te tabletki o 23:00 bo z tym też różnie bywa.