Czesc,
Dawno nie pisalem, ukladalem biezacy czas po uwolnieniu sie z toksycznej codziennosci i przezywajac zalobe jak trzeba i tak zeby emocje przepracowac poprawnie.
Dzieci chodza do szkoly, ja pracuje, jest niby ok ale...
Dopadaja mnie mysli ze nie mam sie do kogo odezwac, nie ma z kim pogadac. Duzo czytam, poniewaz juz mam spokojniejszy czas to zglebiam psychologie, szczegolnie moj wlasny przypadek zeby w trakcie terapii byc tez bardziej swiadomym i jakkolwiek wesprzec terapeute tym co mysle, co czuje, co chce.
Dopadaja mnie mysli beznadziejnosci, pustki, bezsensu tego co jest, tego gdzie ide i po co to wszystko w ogole.
Znow nie robie nic dla siebie a daje wszystko dzieciom i jak tylko jestem sam to po prostu patrze sie w sciane i siedze w takiej "bezmysli". Wiem ze gdybym nawet kogos poznal to nie jest to czego szukam, to nigdy nie bedzie to co bylo, osoba ktora znam i z ktora moge porozmawiac o wszystkim.
Chcialem po prostu to napisac, wiem ze to nic w porownaniu do tego jakie macie swoje problemy, ze brzmi to jak kaprys bo niby wszystko mam a i tak czuje sie zle, coz, piszcie to spokojnie bo to wiem, chcialem chociaz komus powiedziec bo nie mam komu kto by chociaz w kawaleczku to zrozumial.
Mam powoli uczucia ze zawiode niedlugo, na szczescie nie chce sie zabic a przynajmniej nie sa to mysli ktore mialem rok temu ze bylem doslownie o krok od wykonania zaplanowanej procedury. Jednak uczucia pustki i bezsensu wracaja a najgorsze ze cokolwiek zrobie i pomysle sa tak irracjonalne ze wiem ze sa bezsensowne a jednak sa i staram sie to przetrwac.
Przepraszam ze sie uzalam, chetnie bym pogadal o czymkolwiek i sie posmial ale tez nigdy nie spotkalismy sie i nawet nie wiem jak taka znajomosc nawiazac i znalezc wspolny temat a co potrafie to powiedziec innym jak sie czuje i moze to choc troche mi pomoze poczuc sie lepiej, to ze ktos tez wie... Dziekuje ze jestescie.