Z okazji wizyty babci (mojej mamy), odkryłam, że wychowawczyni moich dzieci, mówi swoim uczniom, że powinny brać przykład z mojej młodej. Młoda nie jest najlepszą uczennicą, jest dzieckiem z niepełnosprawnością i dużymi problemami z komunikacją, osiągnięcie średniego poziomu w klasie zdrowych 8 latków wymaga od niej sporo pracy i nasza wychowawczyni to widzi, docenia i stawia ją za wzór. Tak bym chciała, żeby jej życie zawsze wyglądało jak teraz, żeby była w środowisku życzliwych jej osób, żeby była akceptowana, lubiana i doceniana, bo na prawdę jest tego warta.
Jeż
Re: POST CMXXXIII
