Hej,
Wracam po roku od mojej próby samobójczej.
Podjęłam terapię, dużo przez ten czas nad sobą pracowałam, miałam dużo przemyśleń itd.
Czy jest lepiej? Są dni kiedy wydaje się, że tak ale są momenty kiedy wszystko wraca. Okazało się, że mam PTSD (zdecydowanie wolałabym mieć jakiś zespół muzyczny) dlatego tak trudno mi funkcjonować normalnie w życiu oraz z innymi.
Wykańczają mnie koszmary, które nie pozwalają spać, przez które budzę się z krzykiem i płaczem, to momenty kiedy wyjątkowo brakuje kogoś obok, kto zwyczajnie by wtedy chwycił za rękę i powiedział "już nie musisz się bać" Praktycznie wiele niewinnych rzeczy potrafi mnie wyprowadzić z równowagi, dobrego nastroju etc. Nie wiem jak pozbyć się tego nieustannego napięcia, lęku i poczucia beznadziejnej pustki, a także obrzydzenia do siebie i pewnych osób z przeszłości i wogole ludzkości. Jak żyć z innymi, dając jednocześnie im żyć i aby samemu czuć się komfortowo? Czuję się totalnie wyobcowana przez to z czym się mierze i czego doświadczyłam. Nieraz wydaje mi się, że nigdy nie wyjdę na ludzi, bo to co przeżyłam nigdy nie pozwoli mi się rozwinąć, normalnie żyć, a mój mózg jest totalnie wyprany przez życie. Odnoszę wrażenie, że jestem takim marginesem skazanym na porażkę i pytam ciągle się w głowie " po co się narodziłam?" " Czym zawiniłam , że muszę przechodzić przez takie niewyobrażalne piekło?" Niestety odpowiedzi brak, dlatego nieraz eutanazja, śmierć wydaje się jedynym rozwiązaniem aby się uwolnić od tego koszmaru jakim jest żyć na tym świecie.
Terapia mam wrażenie, że czasami pogarsza moje Stany. Kończąc ten wpis chciałbym zapytać czy jest ktoś, kto się też zmaga z tym zaburzeniem?
Zależy mi na rozmowie z podobnymi osobami do mnie. Takimi, które będą rozumieć jak nikt inny i z którymi będę mogła się wymienić doświadczeniami, wesprzeć w momencie flashbacków i sytuacjach kryzysowych. Chyba chodzi o to, by nie czuć się totalnie sama z tym wszystkim. Pewno niewielu interesuje to, co tu napisałam (rzadko się użalam) ale dziś jakoś tego potrzebowałam. Jeśli przeczytałeś/przeczytałeś i nie wiesz o czym mowa - wierz mi jesteś szczęśliwcem i życzę byś nigdy się nie dowiedział/a jak to jest mieć PTSD, które jest takim jakby przedłużeniem traumy, torturą, piekłem , trwającym za życia, aż do śmierci.
Dzięki.