Czy naprawdę ze mną jest aż tak źle?
Wszystko mi leci z rąk, zawalam na każdej lini. Każda najmniejsza czynność kosztuje mnie tak dużo siły,a mimo to staję na głowie by jakoś to ogarnąć.
Nadchodzące dni, a nawet tygodnie będą mega intensywne. Mam tyle do zrobienia, że aż nie wiem za co się zabrać.
Dodatkowo Matka suszy mi głowę tekstami 'tylko nie przynieś wstydu i nie przyjdź w podartych spodniach'. Najlepiej żebym przyszła w jakiejś eleganckiej sukience i szpilkach. Najchętniej wymiksowałabym się z tej imprezy. Jednak nie mogę tego zrobić bo to 18ka Sis.
P. po wczorajszej akcji siedzi struty przed PC i ogarnia papierologie z pracy. J. dzisiejszy dzień przechodził sam siebie. Pominę fakt że zmoczył się pierwszy raz od jakiś 20m w nocy, ale zrobił to również 2x w przedszkolu. Z rana odstawił histerie na cały blok bo on chce iść do przedszkola w stroju Binga, to dla świętego spokoju pozwoliłam na to. To już na samym wyjściu ryk i elmerowanie bo on chce 2 różne buty. I co? Oczywiście pozwoliłam. Po powrocie z przedszkola było już tylko gorzej. Rzucanie wszystkim co ma pod ręką bo on chce frytki proste a ja zrobiłam karbowane. Płacz na powrocie ze spaceru bo pozwalam do domu zabrać tylko dwa patyki, a on je wszystkie kocha. Qrwa w pokoju ma jeden kosz na zabawki pełen kijów przeróżnej wielkości + na balkonie jeden worek jutowy upchany czeka aż łaskawie ktoś go w końcu wywiezie na działkę. Przy kompieli płacz bo on nie chce myć zębów. Gdy przyszedł czas usypiania wojowałam z nim jakieś 30 min i się poddałam. Wyszłam z pokoju i poprosiłam P by dziś on to zrobił.
Ja zamknęłam się w łazience i ryczę.
Na całe szczęście A nie sprawia żadnych problemów. Na wywiadówce Wychowawczyni bardzo go zachwalała. Oznajmiła również że Młody w przyszłym roku otrzyma stypendium za osiągnięcia w nauce. Ot taki miły aspekt tego jakże trudnego dnia.