Głuszek.
O problemach się nie mówi.
Taka mała zasada.
W ogóle w razie czego o niektórych rzeczach też nie mówimy. O tym, że gdzieś jedziemy, wracamy, że dzwonili z urzędu skarbowego, nie mówimy o tym, że podejrzewamy u siebie chorobę, że trzeba powtórzyć badania, że badania krwi wyszły z odchyleniami.
Tzn. mówimy, ale nie "bliskim". Mówimy koleżankom, siostrom, ale nie dzieciom. Bo dzieci to w sumie już taka nie rodzina. Bo z "rodziną" to najlepiej na zdjęciu.
Nie mówi się mi. Bo ja jestem zła. Bo jeszcze będę starała się coś wytłumaczyć, wyprostować, wyprowadzić z błędu, może pokieruje do innego lekarza itp.
Będę szczera. Czasem do bólu.
Kiedyś, jak byłam dzieckiem, mama mówiła mi o wszystkim: o tym, że boi się, że ma raka i że umrze i nas zostawi, o tym, że chce się rozwieść z tatą, o tym, że mamy długi, o tym, że ma zaległości w pracy i dyrektorka na nią krzyczy, że musi długo siedzieć w nocy, żeby nadrobić papiery z pracy, a potem jest nieprzytomna.
Teraz mi nie mówi o niczym. Dla równowagi.
Czym doprowadza mnie do szału. Zaczynam jej nie znosić.
Nie wiem, jak temu zaradzić.
Głuszek.
Re: POST CMXXIX
