Poza tym terapie są dla normalnych; o ile tok myślenia można pewnie zrozumieć, to już odczuwania nie da się odczuć. Nikt nie zrozumie, że przez całe życie stoję na progu i nie jestem w stanie go przekroczyć. Stać potrafię latami. I nic z tego, że czasem mi się zdarzy przez niego przejść, to nie sprawia, że następnym razem jest lepiej, łatwiej. Nie, jest tak samo, a nawet gorzej.
Dziś mnie rozbiło coś, o czym też nie byłabym w stanie nikomu powiedzieć. Pierdoła, a nie byłabym. Nie ma więc dla mnie nadziei.
Szkoda, że nie ma tego guzika z napisem "KONIEC" albo "SAMOBÓJSTWO" do naciśnięcia. Już dawno by mnie nie było. Ani śladu po mnie.
Re: POST CMXXXIII
