Nie zadręczaj się. Naprawdę, zrobiłaś, co mogłaś, o wiele więcej niż ogrom innych ludzi.
Ja też mojego drugiego psa nie mogłam pochować, został w lecznicy.
I zawsze zostaje pustka, ja choć minął rok, ciągle spoglądam na miejsce, gdzie lubił leżeć, oczekując, że go tam zobaczę. Czasem wydaje mi się też, że go słyszę.